Beyaz Pantolonlu Yaşlı Adamın İntiharı
Atölyelerde okuduğumuz kitaplar arasından seçtiğim bir kaçından bahsedebilirdim ya da kardan, kıştan ya da İstanbul’un saklı köşelerinin izini sürebilirdik kitaplarda, belki de gelip geçecek 2016 hakkında bir şeyler yazabilirdim. Ama “ölüm” girdi araya. Ne söylenecek söz kaldı, ne sözü edilecek herhangi bir şey. Tuzla buz oldu yaşamlarımız, keder gözbebeklerimize yerleşti. En kötüsü de birbirimizin yüzüne bakamaz olduk, hepimiz biraz suçluyduk çünkü. Yüreğimiz dağlandı, çalınmış hayatların yasını tutmaya başladık. Öpe koklaya büyüttüğünüz evladı, kokusuna doyamadığınız babayı kaybetmenin tesellisi olabilir mi? Zaman ne kadarını küllendirir bu acıların? "Karşılıklı oturdukları koltuklara acılı suskunluk çökmüştü. Kuru gözleri önünde bir noktaya dikilmiş, kımıltısız, öylece duruyordu Hanife Hanım. İçin için kanayan bir yaraya güçlükle dayanıyor gibi konuşmuyordu hiç. Arada bir, öne, arkaya sallanıyordu belli belirsiz. Ne diyecekti Muhsin şimdi?" (Vedat Türkali, Yalancı Tanı...