Yolculuğun Başlangıcı
“Kendini götürdüğün sürece gitmen mümkün değil”* * Sokrates İlk yol anılarım babamın arabasıyla yaptığımız Anadolu yolculuklarına dayanıyor. Büyük bir şirkette müfettiş olarak çalışan babam sorumlu olduğu bölge içinde sık sık seyahate gider, mevsim elverdiğince bizi de götürürdü yanında. Koyu yeşil Murat 124 marka otomobilimizin ön ve arka koltuklar arasındaki boşluklarına bavullar yerleştirilir, üzerine kat kat örtüler serilerek kardeşimle bana rahatça oyun oynayabileceğimiz, uyuyabileceğimiz bir alanı yaratırdı annemle babam. Annem ön koltukta bacaklarının arasına yerleştirdiği bir sepetten meyve, su, kuruyemiş verirdi. Belki çok küçükken tanıştığım için bu kadar seviyorum yolda olmayı. Kardeşim babamın koltuğunun arkasına geçip daha hızlı gitmemiz için tüm gücüyle onu itmeye çalışır; o da solladığı her arabadan sonra aynadan gülerek bakar “aferin aslan oğlum” cümlesiyle ödüllendirirdi bu çabayı. Daha önce temizliğini, lezzetlerini denemiş olduğu derme çatma yol l...