Bana Ait Bir Oda



Yazılarımı çalışma masamda yazıyorum. Yıllar önce, başka bir işle meşgulken kullanmak üzere, kendi tasarladığım, kitaplıklı bir çalışma masası. Kızıl kahve ağaç kaplama, ağacın adını bilmiyorum. Siyaha yakın damarları var üzerinde. Hem ağacın rengi hem üzerindeki damarları çok hoşuma gitmişti seçim yaparken. İşte şimdi tüm yazılarımı bu masada yazıyorum. Kapağında ismimin yer aldığı biricik kitaplarım bu masada doğdular. Bir de ayrıca kitaplığım var. Her rafının ağırlıktan belini büktüğü, siyah, her yapı markette bulabileceğiniz cinsten bir kitaplık. Çok kahrımı çekti. Oradan oraya sürüklendi, elimden çıkarmaya kıyamadığım her kitapla biraz daha zorlandı. Ama hala benimle birlikte.
Bu gün kendim için bir çalışma odası hayal ettim.
Odanın kapısını açtığımda tam karşımda büyükçe bir pencere var. Pencereden ağaçlar görünüyor, bir sürü ağaç. Çalışma masam -şimdiki değil- pencerenin önüne yerleştirilmiş. Masamda yazı yazarken bir yandan ağaçların hışırtısını duyuyorum, diğer yandan fırtınayla yere eğilmelerini, yapraklarını güneşe çevirmelerini, bembeyaz karla örtünmelerini görebiliyorum. Penceremin her iki yanında çiçek desenli perdeler asılı, istersem onları çekip inzivaya da çekilebilirim. Kapı ve pencere dışında kalan duvarlarım açık renge boyanmış, belki her rengi yansıtan beyaz ya da içinde beyazı saklayan bir yeşil/mavi. Ne önemi var ki her iki duvarda boydan boya kitaplıklar kurulmuş. Yüzlerce kitap, içinde binlerce hikaye… Yeni gelenlerin şerefle ağırlanacağı bir konak misali… Kitaplıklardan birinin önünde küçük bir berjer koltuk, benim boyuma göre, perdelerimle takım. Hemen onun yanında yine küçük yuvarlak bir sehpa ve üzerinde eski, başka yaşamlardan gelmiş bir abajur. Sehpa fazla yer kaplamayacak kadar küçük ama kitabımı, kahve fincanımı ve abajuru rahatça taşıyacak kadar geniş olmalı. Odamda televizyon olmamalı, aslında mümkün olsa tüm hayatımdan çıkarabilirim o cihazı. Ama bir müzik setim olmalı, kitaplıklardan brine yerleştirilmiş. Hemen yanındaki rafta müzik disklerim, her telden çalmalı. Yerde halı istemiyorum, belki bir Anadolu kilimi… Rengarenk… Odam, içinde ben, benim içinde yazıştırdıklarım.
Belki bir gün, belki çok yakında ama mutlaka!
28.10.2010

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı