Çamurdan Önce Toprak Olabilmek



Öyle çok inanmıştım ki herşeyi yapabileceğime özgüvenim benim boyumu bile aşmıştı. Beklentilerim, hayallerim vardı ama tereddütlerim, sorularım yoktu. Her şeye cevabım vardı, herkese yetecek gücüm vardı.
Hayatın gizemini çözmüştüm, başarının yolu bana açılmıştı.
İlk girişte kazanmıştım üniversite sınavını hem de üçüncü tercihimdi.
İşletme okuyacaktım elbette başka ne okunabilirdi ki, iş dünyasının yükselen yıldızı işletme okumaktı.
Başbakanın oğluyla aynı sınıftaydık; işte bu da doğru yolda olduğumun kanıtıydı.
İş hayatında tecrübe de çok önemliydi, herkesin bir adım önünde başlamalıydım hayata.
Bir de yabancı dil öğrenmeliydim, hemen.
Ben her şeyi yapabilirdim hem de her şeyi… Üstelik birkaç şeyi bir arada da yapabilirdim.
Herkesten akıllıydım, herkesten daha iyi düşünebilirdim, ben "ben"dim.
Üniversite üçüncü sınıfı bitirdiğim yaz, "bir amca" yardımıyla atıverdim kendimi büyük bir şirkette.
Dördüncü sınıfı çalışarak bitirecektim, iki senede de bitirsem olabilirdi.Çünkü herkesten bir adım öndeydim zaten. Bu arada nereye yetiştiğimi de soracak vaktim olmadı kendime...
İyi bir elemandım, iyi iş çıkarıyor, öğrendiklerimi uyguluyor, "aferim"leri topluyordum.
İyi de para kazanmaya başladım, okula haftada bir gün gidiyordum sadece, ondan bundan notlar toplayıp fotokopi çektiriyordum.
Akşamları yabancı dil kursuna, hafta sonları ise ehliyet kursuna gidiyordum.
Herkes bana gıpta ediyordu, çok hızlı yaşıyordum, hayatı dizginlerinden yakalayıvermiştim işte.
Bu arada bir de şef oldum, maaşım arttı, kariyer basamakları serildi önüme, seyahatler arttı.
Gazeteleri ekonomi sayfasından okumaya başladım, ben artık süper bir iş kadınıydım.
Hayat güzeldi hem de çoook güzel…
Ehliyetimi aldım, araba kullanmaya başladım, yabancı dil konuşabiliyordum, şirket değiştirdim, daha çok kazanmaya ve yükselmeye başladım, ismimin önündeki unvanlar arttı ama o kahrolası diplomayı bir türlü alamadım. Branş derslerimin hepsini geçtim de “aşağılık kompleksi duyan almanca hocası” devamsızlıktan her sene bıraktı beni. Aslında o diplomaya pek ihtiyacım yoktu ama o kadına inat alacaktım. Ve aldım da ama en fazla iki sene de bitiririm dediğim son sınıfı dört senede bitirdim. Omuz silkip geçtim.
Kendi işimi kurmaya karar verdim, her şeyi yapabilen ben, kendi kendimin patronu olmalıydım. Benden iyi patron mu olurdu! Oldum da, kendi işimi kurdum, patron oldum, çok büyük firmalarla çalıştım…
Ama bir gün her şey tepetaklak olmaya başladı, zincirin hangi halkasının koptuğunu anlayamadan düşmeye başladım. Hızlı ve sert bir düşüştü, canım yandı, hem de çok. Ayağa kalkmayı başardığımda can kırıklarım vardı, dostlarım yoktu, yalanlarım vardı, hayallerim yoktu.
Elbette yeniden başladım, yenilmek yoktu benim dağarcığımda. Önce tuzla buz olan egomu alıp sarıp sarmaladım, sivriliklerini törpüleyip yumuşattım, sonra dönüp kendi içime baktım, en zayıf halkayı bulmaya çalıştım. Düşündüm, okudum, sordum ve sonunda buldum.
O zayıf halka bendim, ben kendimi dinlemeden, ne istediğimi bilmeden, bana uygun görülen kalıbın içine sokuvermiştim kendimi. En büyük yalanı da kendime söylemiştim. Ben aslında olduğum kadın değil de başka, bambaşka biriydim. Olmamıştı işte... Hayatımın amacını bulmadan, başka bir hayata araç oluvermiştim.  Sonunda ruhum isyan etmiş, çamurun içindeki kabarcıklar gibi çatlatıvermişti testiyi. Testi kırıldı, suyu aktı. Şimdi fazlalıklardan arınma zamanı; çamurdan önce toprak olmayı bilme zamanı.
20.10.2010

Yorumlar

  1. Münire25 Ekim, 2010

    Burçakcım eline, yüreğine sağlık. Yüreğinden kopanlar ne güzel cümlelere dönüşmüş. Ne yazık ki çoğumuzun can kırıkları var hayatta ama önemli olan hayata bir ucundan tutunabilmek ve hatalarımızdan ders çıkarmak.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı