Tahammülsüzlük... Neye... Kime...

“Tahammül insana önce zehir gibi gelir.
Fakat tabiatına yerleşince bal olur.” Sadi Şirazi

Dar zamanlarda yaşıyoruz nicedir, kimse kimsenin yüzüne bakmıyor, komşu komşuyu tanımıyor. Herkes yetişmeye çalışıyor. Nereye? Kime? Bilen yok. Bir acele ki; anlayabilen yok. Ne acılara katlanabiliyoruz, ne zamanın amansız gidişine, ne söylediğimizi anlamayan yaşlı kişiye, ne küçük şımarıklıklarla bizi gülümsetmeye çalışan çocuğa. Tahammül edemiyoruz. Tahammül etmek istemiyoruz. Dağarcığımızdan sildiğimiz sözcükler arasında çoktan yerini aldı bile, tahammül. Her gün yaşadığımız, kanıksadığımız, bizi törpüleyen ve üst üste binen pek çok şey acımasızlığımızı da artırıyor. Hatta bizi kabalaştırıp, hırçınlaştırıyor.

Her akşam başımı yastığa koymadan önce oğlumu düşünüyorum. Ona sahip olduğum için şükretmekle birlikte bana ait olması gereken zamanları çalan küçük, sevimli bir canavar gibi görüyorum onu. Başka bir iş yapmayı -bu genelde yazmak oluyor- planlamışken kendimi halının üzerinde onunla oyun oynarken buluverdiğimde ya da yemeğini yerken benden yardım istediğinde ya da bilgisayarda oynarken iki dakikada bir beni yanına çağırdığında… Tahammül edemiyorum. Çünkü benim zamanım ikimize birden yetmiyor ve öncelik hep ona ait oluyor. Sonra onun nemli, kahverengi gözleri beni kendime getiriyor. Bu kez kendi kendimi ezip duruyorum, sen ne biçim bir annesin, diyerek. Oysa gecenin dinginliğinde, biliyorum ki tahammülsüzlüğüm ne kendime, ne küçücük oğluma… Her günü bir öncekinden birkaç dakika daha kısalmışçasına yaşarken hiçbir şeye yetişememenin, her yere yetişebilme telaşına düşmenin, elimdekini herkese paylaştırmak isterken kimseyi memnun edememenin, marketteki kadının önüme geçmek için beni iteklemesinin, yağmurun en şiddetli olduğu an elimdeki şemsiyenin ters dönmesinin, yanımdan hızla geçen otomobilin sıçrattığı çamurun saçlarımdan süzülmesinin ve daha küçük, büyük pek çok yaşanmışlığın hezeyanlarıdır bu gerginlik.

Her sabah uyandığımda, bugün daha esnek, daha sabırlı, tahammüllü olacağım, diyerek kendime verdiğim sözü birkaç saat sonra çoktan unutmuş oluyorum. Yine de deniyorum, içimdeki zehri bala dönüştürmek için, deniyorum. Kendim için, oğlum için her gün yeniden deniyorum.

17.10.2010

 

 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı