Ahşap Sandık ve Taş Bebek



Bu küçük ahşap sandığı aldığım günü hatırlıyorum. Arasta Çarşısı’ndaki halıcılardan birinde görüp çok beğenmiştim, fiyatı pahalı gelmişti ya yine de sahip olmak istemiştim ona. İçinde anıları biriktirmek için oyulmuştu sanki. Siyah madeni menteşeleri ve kilidin üzerinde duran siyah kocaman anahtarıyla beni kendine çekiyordu. Satıcı, el oyması olduğuna yemin edip duruyordu fiyatının pahalılığına bahane olsun diye. Oysa o ne derse desin ben çoktan sandığın büyüsüne kapılmış, almaya karar vermiştim. Biraz pazarlıktan sonra anlaştık. Armağan olduğunu söyleyip paket yapmasını rica ettim. Şaşırdı, öyle fiyakalı kâğıtları, fiyonkları falan yoktu ama yine de bir şeyler buldu buluşturdu, paketleyip verdi elime. Elimde sandıkla dükkândan çıkarken yüreğim kanatlanmıştı. Hayatımdaki eksik bir parça tamamlanıvermişti birden. Kendime armağan ettiğim bu sandık odamın başköşesine kuruluverdi hemen. Gün be gün yaşanmışlıklarımdan parçalar biriktirdim içinde. Bazen bir çakıl taşı, bazen bir sinema bileti, bir saç tokası, bir iki fotoğraf, gümüş bir yüzük, üzerine bir şeyler karalanmış bir peçete ve daha neler… İçindekiler hep birlikte bir bütünü tamamlayamasalar da hepsi birer birer bir bütünün en önemli parçasını oluşturuyorlar benim için.
Yatağın ortasında oturuyorum, sandık bacaklarımın arasında, kapağı açık. İçindekileri tek tek çıkarıp anılarımın sisini kaldırıyorum zihnimden. Derken bir fotoğraf geliyor elime. Akdeniz’in güneşli, yemyeşil, masmavi koylarından birinde çekilmiş. Gülümseme bütün yüzümüze yayılmış. En mutlu, en eğlenceli tatilim olduğunu hatırlıyorum.  İşte bu fotoğraf o tatilin en güzel anlarından birine ait. Yanımda bana bakarak gülen arkadaşımın yüzünde gezdiriyorum parmaklarımı. Birlikte gülümsediğimiz günleri o tatilde tükettik biz. Pişmanlık ve özlem birbirlerine dolanıp çörekleniyorlar yüreğime. Bana ne çok şey katmıştı dostluğu. Hayatımdan çıkarken belletmişti; arkadaşlığın da dostluğun da kuralları ve sınırları olduğunu. Bense onu üzmemek için çırpınırken bir de baktım onu çoktan ardımda bırakmışım.
O fotoğrafın çekildiği gün bana hediye ettiği taş bebek hınzırca bakıyor şifonyerin üzerinden. Hiç gözünü kırpmadan, suçlayarak, acıtarak. Gözlerimi kaçırıyorum. Affedilmek istiyorum, yetmez mi bunca zaman keşke ile başlayan binlerce cümle…
Taş bebeği elime alıyorum ve fotoğrafı, not defterimden kopardığım bir kâğıda yazıyorum; üzgünüm ama kendimi affediyorum, sen de affet.
Sahildeki kayalıkların üzerinde dalgaların kırmızı kurdeleyle bağlanmış sandığımı ona götürüşünü izliyorum.
11.11.2010

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı