Masmavi Ölüm

Gidiyordu içindekileri yiyerek büyüyen bu cehennemden.

Görünmez prangalara vurulduğu bu şehirden,

Kaçıyordu kendine, yeni evine, küçük güneşlerine.

Üzeri altın varakla kaplı, içini kurtların kemirdiği bu şehirden vazgeçiyordu.

Kendini bile arar olmuştu nicedir.

Öğütmüştü onu bu şehir.

Taksinin camından son kez baktı mavisi görünmeyen gökyüzüne.

Güneşin sarısı bile solmuştu, bulutlar bakmadan geçiyorlardı aşağıdaki şehre.

Belki denizi, belki erguvanları özlerdi.

Belki arada bir gelir camileri, sarayları gezerdi.

Şoförün bavulunu bagajdan çıkarmasını beklerken son kez ciğerlerine doldurdu isli şehir havasını

Bavulu elinde geçmişi geride bırakarak yürüdü iç hatlar terminaline

Biletini onaylayan kadın yüzüne bile bakmadı

Bezgin şehirli kadın tavrını tanıdı

Kendisi de bir sabah aynı yüz ifadesiyle aynada karşılaşmıştı …

Beklemeye başladı

Kalbinin atışıyla saatinin tiktakları

Tükenmişliğini ardında bırakıp yeni bir hayata hazırlanıyordu.

İlk anonsla fırladı yerinden.

Koşar adımlarla iki numaralı kapıyı aradı

İlk kendisi geçerse bu kapıdan uçak daha hızlı gidecekti sanki

Gülümsedi içindeki heyecana

Uçağın merdivenlerini çıkarken rüzgâr saçlarını dağıttı

Yüreği kanatlandı

Önünde uzanan yaşamın ilk sevinciydi bu

Kocaman demir kuş, kanatlarını çırparak havalandı

Güneşe ve maviye yolculuk başladı

Bulutları seyretti pencereden

Beyazla mavinin arasında gözlerini kapadı

Olmadı, ardından bakan bu yaşlı şehir gitmemesi için hırsla bağırdı

Aldırmadı önce, borcum yok diye düşündü

Ondan aldığım her şeyi onda bıraktım ben.

Üsteliyordu, ellerini uzatmış onu yakalamaya çalışıyordu.

Sarsılarak, içi kabararak açtı gözlerini

Korku uğursuz simsiyah bir bulut gibi sardı bedenini

Uçmuyor bir beşik gibi sallanıyor, bulutlardan aşağıya kayıyorlardı

Yanındaki yaşlı kadın heykel kesilmişti adeta

Öldüğüne yemin edebilirdi dudakları kıpırdamasa

Hostesler endişelenmemelerini söylüyordu

Ama gülüşleri kireç gibi suratlarında eğreti duruyordu

Onlar yolculardan daha mı çok korkuyordu

Neler olabileceğini bilmenin endişesiyle kasılmıştı yüzleri

Sarsıntı azaldı, bulutlar tekrar göründü pencereden

Kabindeki sessizlik kaptanın sesiyle delindi

Küçük bir elektrik arızasıydı hepsini korkutan

Geçip gitmişti işte

Korkulu bekleyiş devam etse de nefes almayı başarabilmişlerdi yeniden

Okumayı denedi sakinleşebilmek için

Kelimeler gözlerinin önünden kayıp gidiverdi

Saatine baktı, az kalmıştı yolculuğun bitmesine

Karaya ayak bastığında hiçbirini hatırlamayacaktı

Bu yolculuk da geçmişte yerini alacaktı.

Bahçesinde limon ağacı olan bir ev bulmuştu kendine

Limonları düşündü

Yeşil yaprakların arasında küçük güneşler gibi parlayan limonları

Balkonunda yetiştireceği sardunyaların hayalini kurdu

Küçük bir patlama oldu sanki ayaklarının altında

Ardından büyük bir el uçağı sallamaya başladı

Bulutlara yaklaştılar hızla ve bulutlardan aşağı kaydılar

Duymadı çığlıkları

Sıkıca yapıştı koltuğa

Sanki ses geçirmeyen bir camın ardında kalmıştı

Belki de sağır olmuştu ölürken

Evet ölüyordu

Bir sabah olsun küçük güneşlerinin kokusunu duyamadan

Limon ağacının altında çayını içemeden

Rengârenk sardunyalarını seyredemeden

Ölüm çok hızla yaklaşıyordu.

Dua etmekten vazgeçti son anda

Kendini yaşamla ölüm arasındaki boşluğa bıraktı

Yüreği yerinden çıkmış boğazının ortasında atmaya başlamıştı

Sesi çıkmıyordu

Düşüyordu, umuda giden uçak düşüyordu

Ölümle tanışmak ne kadar sürer diye düşünürken

Azrail’in uçağın kanatlarından el salladığını fark etmiyordu

Gözlerini kapadı

Kendi korkusuyla baş başa kalmak istedi, başkalarının korkularından sıyrılmak

Genç ölüyordu

Annesi çok ağlayacaktı ardından, acı kabartacaktı yüreğini göz göz

Pencereden baktığında denizi gördü

Toprağa değil suya karışacaktı bedeni

Korku, o simsiyah bulut kapladı yine her yeri

Tüm hücrelerinden içeri sızıp felç etti

Vücudu buza yatmış gibi titreyerek soğudu

Ne hissettiğini bilemedi

O çürümüş kent hiçbir zerresinin kendisinden ayrılmasına izin vermiyordu işte

Hesapsızca kaçıp kurtulmak istemiş

Bu cüreti çıldırtmıştı o kıskanç fahişeyi

Denemişti, cesaretini yitirmemişti

Ardına bakmadan gidebilmişti o diyardan

Varamasa da mutlu ölüyordu en azından

Gökyüzünün mavisine değil ama denizin mavisine kavuşuyordu

Masmavi ölüme gidiyordu

Mavi ölüme…