Biz Uykudayken Gelmiş Azrail

Çok yaşlandı anneannem, bir süredir boyamaktan vazgeçtiği bembeyaz saçları süslüyor tombul buruşuk yanaklarının çevresini. Ne yazık ki, artık hep ağrıyan bacaklarını sedirin üzerine uzatmış, kucağında bir tepsi, içinde yeşil plastik bir tas. Eski bir gazete kâğıdının üzerinde dikkatle ayıkladığı bamyaları yeşil tasın içine atıyor. Yemek yapmayı çok sever. Rahmetli dedem de onun yaptığı yemekleri çok severdi. Dedemi kaybedeli otuz altı yıl olmuş. Çok zaman… O hepsini kucağına aldı torunlarının ama mavi gözlerini hatırlayan sadece benim.
Ölümle ilk tanışmamdır, hayatımdaki ilk büyük kayıp… Çok hastaydı dedem, kalbi yetmiyordu altmış yıllık bedenine. Yine de efeliği bırakmazdı elden. İki büklüm olmuş bedenine aldırmadan dayımı masanın etrafında kovaladığını anımsıyorum. Kendisine sigarayı bırakması gerektiğini söyleyen doktora “bu saatten sonra karımı boşarım da onu bırakmam” dediği rivayet edilir.
O gece de elinde sigarayla uyuyakalmıştı hasta yatağında. Yatalak değilse de günün büyük kısmını yatarak geçiriyordu, mecali yoktu ki daha fazlasına. Babam seyahatte olduğu için annemle birlikte yanlarında kalıyorduk, birkaç hafta sonra ilkokula başlayacaktım. Dedemin uyukladığını fark edip anneme haber verdim. Kıyıp da bağıramadığı tek kişiydi biricik kızı. Annem elinden sigarasını alırken uyandı, etrafa bakınıp kalktı yerinden, yatağa ateş, kül düşmüş mü diye kontrol edildi. Sonra herkes çekildi yatağına. Biz uykudayken gelmiş Azrail.
Sabah uyandığımda evdeki telaş, annemin gözlerindeki yangın ve dedemin yokluğu anlattı bana ölümü. Uyandığımı anlayan annem, bir tabağın içinde, üzerine reçel sürülmüş iki dilim ekmek ve bir bardak sütle oturdu yatağa.
“Yatakta mı kahvaltı edeceğim”
“Bugünlük”
“Sen ağladın mı anne?”
“Biraz”
“Neden?”
“Deden hastalandı da”
“Nerede şimdi”
“Yok”
“Hadi kahvaltını et; ev kalabalık, sonra giyin yanıma gel.”
Giyindim, tabağı ve bardağı mutfağa götürüp annemin yanına gittim. Her yan insan doluydu, oturacak koltuk, sandalye kalmamıştı evde. Annem beni kucağına aldı, öyle bir sarıldı ki… Sıkıntıyla kollarından sıyrıldım. Dayımın odasında bıraktığım resim defterimle boya kalemlerimi almak istedim. Olmaz, dedi annem.
“Neden?”
“Deden yatıyor orada”
“Olsun. O bana kızmaz, ses de yapmam ki”
“Olmaz!”
Annemin gözlerine baktım ve bana neden öyle sarıldığını anladım.

Haziran 2011

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı