Hotel California

Durağa doğru yürürken dizlerimdeki sinsi ağrıya aldırmamaya çalışıyorum. Eve gideceğim, kendimi kanepeye atıp ayaklarımı duvara yaslayacağım ve en az yarım saat kıpırdamayacağım, diye söz veriyorum kendime.  Otobüste boş bir koltuk bulabilmek için dua ediyorum. Durağa geldiğimde gördüğüm kalabalık o günün Cuma olduğunu anımsatıyor bana. Boş koltuk hayalime veda ediyorum. Çantamın ön cebinden çıkardığım telefonuma kulaklığımı takıp, radyoyu açıyorum. Henüz bitmiş bir şarkının son notaları çalınıyor kulağıma ve hemen ardından gelen o bildik melodiyle bir anda yıllarca önceye gidiyorum.
1985’te ne güzel bir Ağustos gecesiydi. Henüz sahil gazinoları doldurmamıştı bu güzelim kumsalı, şehrin ışıklarıyla değil de yıldızlarla aydınlanıyordu geceler, yakamozlar parlıyordu denizin üzerinde, amatör balıkçılar küçücük teknelerinde lüks lambalarıyla lüfer avlamaya çıkmışlardı. Ne kadar çoktuk o yaz, hepimizin başında kavak yelleri. Daha birkaç hafta önce öğrenmiştim üniversite sınavını kazandığımı. Sen zaten iki senedir üniversiteliydin. Her akşam toplandığımız duvarın üzerinde elinde gitarın, hadi kumda ateş yakıp şarkı söyleyelim, demiştin gözlerime bakarak. Sanki sadece bana söylemişsin gibi hissetmiştim oysa neredeyse yirmi kişiydik.
Jandarma ateşi görmesin diye kıyıya çekilmiş iki sandalı biraz daha yukarı çekip siper etmişti erkekler ve kızlar çalı çırpı toplamıştı etraftan. Bence o kumda yakılmış en güzel ateşti. Etrafında halka olduğumuzda uzağa oturmana ne kadar da bozulduğumu hatırlıyorum. Sonra anladım ki gözlerime bakmak için tam karşıma oturmayı tercih etmiştin. Gitarı eline alıp da tellerine dokunduğunda içim titremişti.
“On a dark desert highway, cool wind in my hair”
“Warm smell of colitas, rising up through the air”
İlk dizeleri söylediğinde göz gözeydik. O an ateşin üzerinden atlayıp sana sarılmak istemiştim. İnsanın son nefesine dek unutmadığı anlar vardır ya, işte onlardan biriydi. Birbirimize doğru çekiliyorduk ve ben sana o an âşık oldum.
Ateş sönüp şarkılarımız tükendiğinde gece neredeyse kaybolup gitmek üzereydi tepelerin ardından. Beni eve bırakırken anlatmıştın şarkının hikâyesini. Hüzün gözlerine yansımıştı.
"And I was thinking to myself,"
“This could be Heaven or this could be Hell”
Çok çabuk geçti o yaz. Ayrılırken tutamayacağımız sözler vermiştik birbirimize. Ayrı şehirlere savrulduk. Büyüdük. Bir daha hiç görmedik birbirimizi. Haberlerini aldım ortak tanıdıklardan koskoca bir doktor olmuştun, hep hayal ettiğin gibi. Ben seni de o geceyi de kalbimde taşıdım hep.
Birkaç yıl önce bir ilkyaz sabahında gazetede okudum kaza haberini. Neden o kadar ağladığımı kimseye anlatamadım. Kullandığın motorun üzerinde hayal ettim seni, şarkıdaki gibi serin rüzgâr saçlarının arasında. Ve ben elimde bir mumla kumsalda. Son kez o gün dinlemiştim bu şarkıyı, senin de duyacağını umarak.
“You can checkout any time you like,”
“but you can never leave!”
Otobüs çoktan gitmiş olmalı, durakta benden başka kimse kalmamış. Eve gittiğimde o şarkıyı çalsam ve sen her neredeysen, gözlerinle gözlerimi yakalasan. Keşke…
Temmuz 2011

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı