Neden Ağlıyordu ki?

Sabah sekiz buçukta Kadıköy'den kalkan otobüs Göztepe Köprüsünün üzerinden geçip Libadiye'ye doğru inleye inleye yol alıyor. Eski Magirus'lardan, gürültülü, sarsıntılı, tükenmiş... Otobüste oturacak yer bulan şanslı insanlar uyuklarken ayaktakilerin gözleri ya sabit bakışlarla camdan dışarıyı izliyor ya da bir sonraki durakta inen olursa koltuğu kimseye kaptırmamak için etrafı kolaçan ediyor. Her sabah aynı otobüsle işe giden insanların aşinalığı var yüzlerde. Uykulu, yorgun ve sıradan bir sabahın bitkinliği.
Alvarlızade Cami Durağı. Otobüse binen kadının başı önünde. En arkadaki kapının önüne gelip direklerden birine tutunuyor. Bal rengi kıvırcık saçlarını dizginleyebilmek için sıkıca ensesinde toplamış. Teni sanki hiç güneş görmemişçesine beyaz ve yüzü daha beyaz. Ormanı hatırlatan koyu yeşil gözleri zarif bir gözlüğün ardında saklanıyor. Gözkapakları şiş, kirpikleri nemli ve burnu kızarmış. Sürekli dudaklarını ısırıyor. Siyah kumaş pantolonu yeni ütülenmiş, üzerindeki tişört simsiyah, tişörtün üzerine giydiği gri beyaz kareli gömleği kolundaki morluğu gizlemiyor. Elleri zarif bedenine, incecik kollarına yakışmayacak kadar kızarmış, şişmiş, çatlamış. Parmağındaki incecik alyans tek süsü. Elleriyle çalışıyor belki... Oysa omzunda asılı bir evrak çantası var. Belki evinin işini yaparken ellerini koruyamıyor. Taba rengi ayakkabıları çok eskimiş. Sol tekinin burnunda küçücük bir delik. Ayak bileğine doğru sarı yeşil bir iz daha göze çarpıyor. Belli ki üç beş gün geçmiş üzerinden. Otobüs otobanda kendine göre hızla yol alıyor.
Kadının gözleri camdan dışarı bakıyor, görmüyor. Yanaklarından süzülen yaşlara engel olamıyor. Otobüsün gürültüsü kadının acısını bastıramıyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı