Günlüğüm - 7

İstanbul'da hava soğuk, usul usul yağmur yağıyor, hiç kesilmeden. Şemsiye açsan elinde ağırlık yapıyor, açmasan fark etmeden sırılsıklam oluyorsun. Her yer çamur, şoförler su sıçratmadan sürmeyi öğrenemediler bir türlü. Pek de umursamıyorlar, kaldırımdaki kadın çamurlu suyla saçlarını yıkamayı sever mi, sevmez mi?
Herkes akşamın alacasında bir an önce evine dönme telaşında. Ben de öyleyim, hatta küçük hayallerim var. Eve gidince sıcak duşun altına gireceğim, derim buruşana dek üzerimden akıp gitmesine izin vereceğim sonra yarım saat uzanıp dinleneceğim. Sonunda varıyorum apartman kapısına... Oh, diyorum içimden.... Evimin kapısını açar açmaz, içeriden huysuz bir erkek sesi yükseliyor:
"Kapıyı açma fazla, ev soğuyor."
Ayağımdaki kalın botların bağcıklarını çıkarırken, kapıyı tekrar kapatıyorum. Haklı babam, diyorum kendi kendime. Önce botlarımı çözmeliydim. Kapıyı tekrar açıyorum, içeri girer girmez oğlum boynuma atlıyor. Okulda bütün gün yeterince boşaltamamış enerjisini ki yerinde duramıyor. Bu sırada telefonum çalıyor. Ömer boynumda asılıyken telefona cevap vermeye çalışıyorum. Eşim, geç geleceğini anlatmaya çalışırken baba oğul sözlü bir düelloya girişiyorlar kahkahalarla. Telefonu kapatıyorum, Ömer'i aşağı indiriyorum. Annem gözlüklerinin üzerinden bakıp gülümseyerek, hoş geldin, diyor. Henüz kabanımı çıkaramadım üzerimden.
"Matematik ödevi var, baksan iyi olur"
Alelacele üstümü değiştirip, Ömer'in odasına gidiyorum. Önümüzde dergi, sayı çözümlemesi yapacağız. 17 kaç onluk kaç birlikten oluşur? Dergiyi bir kenara koyuyoruz. Yere oturup önümüze küçük arabaları çekiyoruz. Arabalarla onluk gruplar yapıyoruz. Ve on birden otuz beşe kadar bütün sayıları çözümlüyoruz. Derken annem, yemeğin hazır olduğunu söylüyor. Ve eşim kapıyı açıyor usulca... Akşam telaşı başlıyor; yemek, mutfak toplama, Ömer'in yatma töreni arasında duşumu alıp ıslak saçlarla görevlerimi yerine getiriyorum.
Bu geceyi de küçük hayalimi ertesi güne erteleyerek bitiriyorum.
Ne diyordu şarkıda, hayaller mi hepsi palavra...


Yorumlar

  1. Özgür Tamşen10 Ocak, 2012

    '' O huysuz ses '' çok hoşuma gitti ve yazlık evinin bahçesinde şezlonguna oturmuş, yaklaşan okey oynama saatinin gelmesini beklerken etrafında olup bitenleri izleyen güler yüzlü adam geldi gözümün önüne.
    Gün boyu süren mesaisinin devamında kendisi için kurmuş olduğu hayallerini gerçekleştirememiş olmanın verdiği yarım kalmışlık hissi, çocuğuna karşı yapmak zorunda olduklarını yapmış olmanın verdiği huzur ise hiç mi hiç yabancı değil. Beklenen, özlenen '' Ertesi günler '' var ya işte ben o günleri hem sabırsızlık hem de bu günleri özleme ihtimalimi de barındırdıkları için korkuyla beklemekteyim.
    Sevgiler...

    YanıtlaSil
  2. gülgün10 Ocak, 2012

    Çok benzeyen bir günün sonunda yarın daha çok seveceğim demiştim, kızlarımı yani.
    Annelik biraz da yorgunluk galiba:)
    sevgimle

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı