Günlüğüm - 12

Sabah kötü başlar bazen. Ve sonra her türlü aksilik üst üste biner. O günlerden biri uzanıyor önümde. İçimdeki patlama duygusundan arınmanın tek yolu yazmak. Ama nasıl ve neyi yazacağımı da bilmeden...
Beklenen kar düştü sokaklara, soğuk, ıslak, çamurlu bir gün daha başlıyor. Üstelik sabah göz kapaklarım neredeyse birbirine yapışmış bir halde kalkıyorum yataktan. Hiç işe gidesim yok ama gitmemek gibi bir seçeneğim de yok. Güzel oğlum mırıl mırıl sesler çıkarırken, işe geç kalacağımı bile bile onun koynunda beş dakika geçirmekten alıkoyamıyorum kendimi.
Böyle günlerde kibar, işini bilen taksi şoförleri çıkmıyor sokağa nedense. En sinir bozucu olanları düşüyor yollara hani kurt puslu havayı sever misali. Kimse alınmasın ama bunlar kurt bile değil çakal...
Bir de cep telefonu meselesi var. Evde unutmuşum, olamaz mı? Olur, herkesin başına gelir. Ama yaptığım işle ilgili olarak telefonuma gönderilen güvenlik şifrelerine nasıl ulaşacağım. Kendime sinirlenmekle kalmıyor, bir de bu sistemi kuranları anıyorum. Eve geri dönüş... Henüz boğazımdan geçmeyen bir bardak çayın hayali gözlerimin önüne düşüyor. Yine taksinin içindeyim bu sefer ki yatarak kullanıyor arabayı ve tek elle! Arada da telsizden muhabbete katılıyor. Susuyorum. Söyleyeceğim her şey sinirlerime daha büyük bir basınç olarak dönecek biliyorum.
Evin kapısını açar açmaz koltuğun tepesindeki oğlumla karşılaşıyorum. Bu gün okula gitmeyecek. Beni görür görmez sızlanmaya başlıyor, anne ders çalışmasam olur mu? Öpüp, başını okşuyorum. Ona diyorum ki; zaten hafta sonu ödevin belli değil, öğretmenin akşama mesaj gönderecek, sadece küçük hikaye kitaplarından birini oku. Yüzü değişiyor, gözleri çakmak çakmak, ağlamaklı cevap veriyor bana; çok uzun, okumak istemiyorum...
Bedenimdeki bütün kanın beynime toplanıp fışkırdığını hissediyorum. Lütfen, diyorum; telefonumu getir ve kendini topla, beni işe böyle uğurlama. Telefonumu getirip veriyor yüzüme bakmadan sonra, koltuğa gömülüyor. Aşağıda bekleyen taksiye zor atıyorum kendimi. Sakin ol, diyorum kendime... Bunlar küçük şeyler, işe git, bir bardak çay iç, aç bilgisayarını, bitecek, bugün de bitecek...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı