Günlüğüm - 9


İstanbul yıllardır böyle karlı günlere açmıyor gözünü. Yedi yaşındaki oğlum kartopu oynamanın hasretiyle büyüdü neredeyse. Bana geçmişi ve yitirdiklerimi hatırlattı bu yıl kar. Akşam eve dönerken önünden geçtiğim küçük parkı aydınlatan sarı sokak lambasının altında seyrettim gökten düşen beyaz kristalleri. Yirmi beş yıl önce de şehir böyle teslim olmuştu doğaya. Okullar tatildi, iş yerleri yarım mesai ile çalışıyordu. Çok uzun süre yaptığımız kardan adamlar bile erimedi. Otomobillerin giremediği sokaklarda gönlünce oynamıştık. Leğenlerin içinde hafifçe yokuş olan sokağın başından sonuna kayıp en sonundaki tümseğe gelince üst üste devrilmiştik mutlulukla. Bir kaç fotoğraf var o günlerden kalan. Baktım, yirmi iki gülen yüz saydım. Yorulmaz, acıkmaz ancak ıslanan eldivenlerimizin içinde ellerimiz sızlamaya başlayınca ağlayarak girerdik eve. Ve bir kaç saat sonra duyduğumuz ilk sesle, ilk kahkahayla karların arasına düşüverirdik. Erenköy'de oturuyorduk o zaman. Her sokakta en az bir köşk ya da müstakil ev bulunurdu. Şimdiki gibi bir avuç parklarda değil, asırlık ağaçların altında oynardık.  O fotoğraftan kimse kalmamış yaşamımda. Kimiyle mesafeler ayırmış bizi kimiyle aramıza mesafe girmiş. Büyümüşüz işte, savrulmuşuz. Her bir kar tanesi gibi başka yerlere konmuşuz.
Artık sokakta oynayan çocuklar yok. Elleri sızlamıyor soğuktan. Saatlerce kartopu oynamak, leğenle kaymak nedir bilmiyorlar. Tek bildikleri daha doğrusu Amerikan filmlerinden öğrendikleri kara yatıp kollarını açarak "kar meleği" yapmak. Anne babalarına bir kaç kartopu atıp sonra uslu uslu yürüyüşe çıkmak. Galiba her kar yağdığında bizim duyduğumuz o çocukça sevinci onlar duymayacak büyüdüklerinde. Kar yağıyor ama eskisi gibi yağmıyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı