Günlüğüm - 17

Öyle anlar var ki, neden olduğunu bilmediğim halde önem kazanıyorlar hayatımda. Kimi zaman tuhaf rastlantılar, kimi zaman beklenmedik karşılaşmalar ya da anlık etkileşimler dimağımda küçük derin izler bırakıyor.
Pazartesi sabahlarının koyu gri tonlu telaşı ve yorgunluğuyla çıktım evden. Kendime söylenerek ve bir daha alarmı susturup yatmayacağıma yemin ederek caddeye doğru koşarken fark ettim bana bakan bir çift masmavi gözü. Önce sadece gözlerini gördüm, öyle maviydi ki, gözlerinin akına bile yansımıştı rengi. Sonra kısa kıvır kıvır saçları oynaşıverdi rüzgarla. Beyazlamış tutamlar bir taç gibi dağılmıştı tepesinden şakaklarına doğru. Boyu ancak omzuma kadardı, ki ben kısa boylular sınıfından biriyim. Daracık omuzları, incecik kolları bedeninin nasıl zayıf olduğunu anlatıyordu kestirmeden. Merhaba, dedi. Beni hiç tanımadan, kim olduğumu bilmeden ve muhtemelen çatmış olduğum kaşlarıma rağmen sabahımın rengini değiştirdi. Yüzüne yayılmış kocaman bir gülümseme olduğunu gördüm sonra, ister istemez ben de "merhaba" dedim. Sonra aksi yönlerde devam ettik yolumuza. Ve o küçük, kıvırcık kır saçlı, mavi gözlü kadın bütün günümü maviye boyadı, gülümseyen bir maviye.

Yorumlar

  1. Adsız15 Mayıs, 2012

    Sayın Burçak,

    Farkındalıkların yaşama katkılarına, öyle güzel bir vurgu yapmışsınız ki, bulunduğum ortamdan bana gri gri bakan bulutlar da maviye boyandı, ansızın...

    Çok teşekkürler,
    Sevgilerimle,
    Oya Özdemir

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Fatma Burcak15 Mayıs, 2012

      Sevgili Oya Özdemir,
      Aslında her günü farklı renklere boyayabilir insan, yeter ki görmeyi, duymayı, dokunmayı unutmasın. Oysa unutmak ne kelime, aklımıza bile gelmiyor çoğu kez yanından geçtiğimiz insanların yüzlerine bakmak, kedinin, köpeğin, kuşun sesini duymak. Umarım ben de henüz bulduğum bu maviliği kaybetmem...

      Sil
  2. ÖZGÜR17 Mayıs, 2012

    Karşıma çıkan, rengimi değiştiren insanlarla karşılaşmalarımın kesinlikle tesadüf olmadığına inanıyorum artık.Kimbilir mucize olduğuna, benim için yollanmış olduklarına inanmak çok iyi geldiğindendir inancım, ama hiç önemi yok. Beni mutlu eden düşüncelere teslim olmayı seçişimin üzerinden uzun zaman geçti.
    Sevgiyle kalın Fatma...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı