Günlüğüm - 24



Ellerim buz kesiyor birden, sırtımdan aşağı doğru bir ürperti... Tedirginim. Yine mi diyorum. İçim titriyor, ellerim uyuşuyor, bacaklarım beni taşımaktan vazgeçmek üzere. Yolumun üzerindeki mobilya mağazasının vitrininde duran boy aynasında suretimi görüyorum. Adetimdir, bütün kadınlar gibi ayna gördüğüm zaman bakarım göz ucuyla. Rengim kara sarı, dudaklarım bembeyaz... Kaçış yok, yine pençesindeyim. Yakalayıp darmadağın edecek beni..

Üşüyorum, çok üşüyorum. Sanki kar altında çırılçıplak kalmış gibi... Ne yorgan, ne battaniye yetmiyor. Hepsi üstümde ama ben yine de zangır zangır titriyorum. Avucumda iki tane MinosetPlus, iki kolşisin bir bardak suyla yutup başımı da örtülerin altına sokuyorum. Herkes üzerimdekileri almak, beni soğuk duşun altına sokmak için uğraşıyor. Son gücümle direniyorum. Vermem battaniyeleri, yorganı... Veremem... Siz bilemezsiniz bu üşümeyi, duşa falan da girmem. 
Yoruluyorum üşümekten. Bitap düşüyorum ama henüz bitmedi, onu da biliyorum. Ateşin sıcaklığı önce hoş geliyor onca üşümenin ardından. Sanki şöminenin karşısında oturuyormuşum da alevlerin sıcaklığı yüzüme vuruyormuş gibi. Derken bedenimi yutuyor ateş, her yanım tutuşuyor. Ölçüyoruz:39,8... Herkes telaşlı... 
Şimdi sıra diğerinde, ateş hükmünü sürerken gelecek ve son vuruşu yapacak. Fazla beklememe gerek kalmıyor. Önce karnım şişmeye başlıyor hemen sonra içimde köpürdükçe köpüren bir acı. Adını da biliyorum, peritonit... İçim yara... Karın ağrısı falan değil basbayağı acı... Oturmak, yatmak, kalkmak, sağa-sola dönmek yok. Özetle beden kıpırdamayacak yoksa binlerce bıçak değmiş gibi katmerlenir o acı...
Aradan geçen otuz saat... Ateş küçük kıpırdamalar yapsa da kontrol altında ama peritonit hala hükmünü sürdürüyor. Bu kez fena vurdu, savurdu.
Bu ne mi?
FMF yani Ailesel Akdeniz Ateşi...
İsmi sevimli ama değil mi...........

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı