Son Nefeste


Güneş çatıları alevlendirerek gitti ardına bakmadan.
Geceden hemen önce, alacakaranlık etraf, ömürden son nefes gibi.
“Kahveniz Ferit Amca”
Hafifçe aralanan katarakt inmiş kül rengi gözlerde tükenmişlik.
Gizli bir rutubet ve sandık kokusu evin içinde.
Eşyalar sararmış fotoğraflar gibi geçmişle dopdolu.
Pencerenin önünde döşemesi eprimiş, bordo kadife koltuk, gül kokusu sinmiş.
Kumrular da terk etti, Rosa’nın ekmek kırıntıları olmayınca.
Kahve fincanına uzanmak için debelenirken daha çok büyüyen, acı veren bir kambur sırtında.
Belki günahlarının yükü…

Kızı…
Bir telefon kadar yakın… Bütün kadınlar kadar uzak…
Vedalaşmalı mı? Ama vedalaşmaz ki o… Günahlarını, acılarını, öfkesini borçlandığı kadınları sevmez.
Hiç sevdi mi? Sadece bir kez… Sadece bir kişiyi…

Sara…
Boynu bir ceylan gibi incecik, kırılgan.
Gözleri simsiyah, buğulu üzümler misali, saçları kömür karası.
Askere gitmeden önceki o gün lavanta kokulu çarşaflarda, teninde ellerinin izi, dudaklarında eski bir yemin, parmaklarında nişan.

Kancık…
Elinde tahta asker bavulu…
Dolmuş şoförünün babacan gülümsemesi, şanslı kız diyen sesi…
Postallarında kanatlar…
Evin önü mahşer yeri… Annesinin çığlıkları kulağında bir ömür asılı kalan.
“Anne… Baba…”
Kadın odanın kapısında, yerde… O günden sonra sağ ayağını sürüdü hep, bir türlü söyleyemedi diline gelenleri.
Babası ayakta, gözleri çakmak çakmak, omuzları düşmüş.
Kardeşi mi? Başı sağa düşmüş, sallanıyor boşlukta, gözleri açık.
Dağınık yatakta bir mektup…

O gece uyumadı.
Yaşamıştı; bütün kötülükleri görecek kadar uzun, kötü olacak kadar çok.
Rosa’yı özledi birden.
Elinde örgüsüyle pencerenin önündeki koltukta oturan, gül kokulu Rosa.
Başkalarının günahını ödeyen Rosa.
Kumruları besleyen Rosa.
Onu karşılıksız seven ama bir türlü sevemediği…
Bir fısıltı dolaştı kulağının dibinde, buzdan bir el boynuna dolandı.

Kalleş...
Biraz sarhoştu, daha çok aşık.
Yüreğinde bir harp, gerisi toz duman.
İkisi de suskundular, elleri değdi birbirine.
Sonra pişmanlığını izledi sevdiği kadının, kendinden apar topar kaçışını.
Sevdanın hıyanete dönüştüğü o gece adı belleklerden silindi.
Boynunda urganın izi, geride kısacık bir mektup bıraktı hiç okunmayacak.

Ömrünce son nefesini bekledi hesaplaşmak için.
Kül rengi gözleri parladı.
“Demek beni almaya geldin”
“Seni bekliyordum”

Kızı hiç ağlamadı ardından.
Annesinin yatağına uzandı, gül kokusu doldu burun deliklerine, gözyaşları istemsiz süzüldü yanaklarından, çok özledi onu, çok. Ondan geriye kalan gül motifli yüzüğü öptü usulca. Komodinin üzerindeki küçücük çerçevede ikisinin fotoğrafı duruyordu, sararmış solmuş, bir bahar günü çekilen.

İstanbul - 2012

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı