Günlüğüm - 34

Her geçen gün bu şehirde hatta ait olduğumu hissettiğim bu topraklarda yaşam daha ağır geliyor. Oğlumu düşünüyorum; henüz bizim taşıdığımız yükün farkında değil. Onu korumak için uzak tuttuğumuz hoyratlığın farkında değil. Yıllar önce bir arkadaşım "bu ülkeye ezeceği bir evlat vermek istemiyorum" diyerek anne olmaktan vazgeçmişti. Onu kararından vazgeçirmeye çalışmıştım. Şimdi düşünüyorum da haklı mıydı acaba? Benim gibi milyonlarca anne çocuğunun bu ülkede nasıl bir gelecekle karşılaşacağından endişeli. Henüz kendi yaşamlarımızın en verimli çağlarında olmamıza rağmen, kendimizden vazgeçip -çünkü umudumuz kalmadı- çocuklarımızı kurtarabilir miyiz, diye düşünüp duruyoruz. Kurtarabilir miyiz?
İki gün önce Kadıköy Bahariye Caddesi üzerindeki eski adliye binası önünde bir polisin bir kadını tekme tokat dövdüğüne, yerde sürüklediğine şahit oldum. Araya girmeye çalışan arkadaşı da okkalı bir yumrukla aldı nasibini. Olayı seyreden belki elli kişi sanki televizyon izler gibi izledi hatta avukatlık bürolarının pencerelerinden izleyenler vardı. Ben de hiçbir şey yapamamanın ezikliğiyle kalakaldım. Korktum; dayak yemekten değil de, akşam evime dönememekten. Ne olabilirdi kadının suçu, bunu hak edecek ne yapmış olabilirdi? Kim bilir zorla tıkıldığı polis arabasıyla gittiği karakolda neler geldi başına... İki gecedir rüyalarımda görüyorum o kadını.
Gezi Parkı'ndaki ağaçlarımızı korumak için, bizler adına nöbet tutanların hali... Bu insanlar okuyan, eğitimli, bilinçli gençler. Çocuklarımız, evimiz, işimiz sebebiyle bırakıp gidemediğimiz için bizim adımıza, bizler için siper oldular ağaçlarımıza... Ağaçlar gibi insanlarımızı da TOMAlarla eziyor, biber gazıyla zehirliyoruz. Ne suçları var. Kenti korumak istemelerinden başka. Bu kentte yaşayıp da o ağaçların altında çayını yudumlamayan, kendini gölgesine atmayan var mıdır? Keşke Yüzüklerin Efendisi'nde olduğu gibi ayaklanıp intikam alabilse ağaçlarımız. Bu güne dek kesilen tüm ağaçlar adına dozerlerin, AVM'lerin, hepsinin üzerine yürüyüp yerle bir edebilseler.
Reyhanlı katliamı, siyasilerin seviyesiz tartışmaları, Devlet Opera ve Balesi'nin ne olacağı, sanatçılarımız ağızlarından çıkan bir sözle kendini mahkemede bulabilme hali, ululadığımız insanlara hakaretin sıradanlaşması, bayramlarımızın elimizden alınması, değerlerimizin itibarsızlaştırılması,... Saydıkça artıyor umutsuzluğum. Umutsuzluğum arttıkça endişelerim, tedirginliğim...
Kimin ne hakkı var bu topraklara olan aidiyetimi söküp almaya? Kendimi yabancı, korkak, dışarıda hissettirmeye ne hakkı var? Ne yapacağız biz? Çocuklarımıza nasıl bir ülke bırakacağız? Korkmadan, utanmadan, kimliklerinden, değerlerinden vazgeçmeden yaşayabilecekler mi bu ülkede?
Yoksa...?

Yorumlar

  1. Dönis31 Mayıs, 2013

    İşte bak aynı noktaya geldik; beni anlıyorsun değil mi? Bir çocuğa bu ülkede yaşamayı 'armağan' etmek, onu bu insanlarla tanıştırmak ne büyük bir sorumluluk değil mi? Ben kendim hiçbir yere sığamazken bir çocuk adına bu kararı vermek... Her geçen gün burada yaşamaya çalışmak daha da zorlaşıyor. Gazdan nefes bile alamıyorsun ki...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı