Günlüğüm - 36


"Küsmek iyidir bazen"
Böyle yazmıştım dün "durumuma". Facebook ve twitter daki hesaplarımda birileri beğenmiş bu durumu birileri de şöyle yanıtlamış beni "abartmadan ama" :)
Evet, abartmadan, dozunu kaçırmadan küsmek iyidir bazen.
Kendine küsersin önce, çekilirsin kabuğuna, hesaplaşırsın. Kıran kırana bir dövüş başlar içindeki diğer sen'lerle... Taraf da tutamazsın... Biri annedir, biri özgür kadın, biri çalışan kadın, biri evlat, biri abla, biri eş, diğerleri falan filan... Elif Şafak'ın Siyah Süt romanında vardı, içindeki farklı kişiliklerin çatışması...
Ne güzeldi, hepsini sevmiştim ben. Benim içimde de var, belki daha kalabalık. İşte kimi zaman küsüyorum onlarla, hatta bazen hepsine birden. Yalnız bırakın beni diyorum. Oradan oraya çekiştirip durmayın. Mutsuz ediyorsunuz beni; kim olacağımı, ne olacağımı bilmiyorum, bölünüyorum, bölünüyorum, bölünüyorum. Sonra bakıyorum ki bana kalan en küçük parça... Dağılanları toplayıp birleştireyim diyorum olmuyor, bu kez Picasso'nun insanlarına benziyorum. Depresyonda falan değilim ama parça parçayım bu aralar...
İşte parçaları toplayamadım mı bu kez etraftakilere küsüyorum ama "abartmadan". Anneme, babama, nazımın geçtiği arkadaşlarıma, kardeşime, eşime, hatta oğluma... Onlar farketmiyorlar bile küs olduğumu. Erken yat, yoruluyorsun, diyorlar. Oğlum uzaklara daldığımı görünce kocaman bir öpücükle kendime getiriyor beni. Annem vitamin alıyor musun, diye soruyor. Ama kimse küs olduğumu anlamıyor.
Çiçeklerime bile küsüyorum; su vermiyorum onlara, çiçek açmadıkları için kızıyorum. Bilgisayarıma da küsüyorum, açmıyorum, beni bekleyen yazılara hiç yüz vermiyorum; beklesinler... Ben o kadar çok bekliyorum ki o sihirli kelimeleri bulmak için. Biraz da onlar beni beklesin. Kitaplarım da sıraya giriyor, okumuyorum çantamda gezdiriyorum öylece açıp okumadan; ben nereye kitap oraya. Ağırlığını hissediyorum ama küsüm işte, okumuyorum.
Küsmek iyidir bazen barışıp kucaklaşmalara vesile olur.
Ben de küsüm işte... Küsüm bu aralar...

Yorumlar

  1. ÖZGÜR08 Ekim, 2013

    Kendi küslüklerimi hatırladım, aynısı; kimsenin haberi olmadan, kendi kendime, öylece... Huzurlu hissettiren bir yanı da yok mu sizce Fatma? Sessiz. İçim bile susar aslında benim.
    ''... barışıp kucaklaşmalara vesile olur. '' demişsiniz ya, küslüğünüze verdiğiniz cevap güzelmiş. O halde barışıp kucaklaşmanıza, sevgiyle.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı