Affet Atam


Atam,

Bize bakınca bulunduğun yerden endişeyle alnının kırıştığını, mavi gözlerinin bulutlandığını biliyorum. Sana karşı mahcubuz, bıraktığın emanete gerektiği gibi sahip çıkamadık. Adını silmek, seni unutturmak, değersizleştirmek isteyenlere ağızlarının payını vermekte çok geç kaldık. Senin çok önemsediğin kadınlarımızı, kızlarımızı koruyamadık. Önce senin için tuttuğumuz yas gününe göz diktiler, sonra gün geldi bayramlarımız battı içlerine. Senin gençlere bıraktığın cumhuriyet din bezirganlarının, özelleştirme tüccarlarının elinde saltanat düzenine döndü. "Yeter" dedikçe, gençlerimizi, çocuklarımızı öldürdüler hem de döve döve. Ağaçlarımızı söktüler, madenlerimizi mahalle bakkalı devreder gibi devrettiler; işçilerimiz öldü, yakınları tekme tokat dövüldü. Bin bir emekle Ankara bozkırında yeşerttiğin ormanı da talan ettiler. "Dur" dedikçe vurdular kazmayı, küreği. Daha söyleyecek, anlatacak ne çok şey var. Ne hukuk kaldı, ne adalet... Bölündük, ayrıştık, düşman olduk birbirimize. Eskiden komşumuzun, bakkalın, bekçinin soyunu sopunu bilmek aklımıza bile gelmezdi. İyi insan olduğunu bilmek, komşuluk hakkı, kul hakkı bilmek yeterdi. Şimdi kim alevi, kim sünni, kim kürt, kim çerkes, kim ermeni... Önce bunları soruyor, öğreniyorlar, herkes boynunda asılı gizli yaftalarla dolaşıyor sanki. Semtlerimiz, sokaklarımız, okullarımız ayrışıyor...
Sen şimdi diyeceksin ki "Ne yapayım çocuk! Ben sizi bugünler için uyardım."
Haklısın Atam, bizi uyardın ama anlamakta geç kaldık, seni anlayamadık. Senin fikirlerinle attığın temelin üzerine bir tek tuğla koyamamışız biz. Bir türlü bitirip çatısını çatamadığımız bir bina gibi hem içten, hem dıştan çürüyoruz. Fikirlerini anlamak, anlatmak, tartışmak, o fikirlerden yola çıkıp daha çağdaş bir düzeye ulaşmak için çalışmak yerine imzanı dövme yaptık, arabalarımızın camlarına yapıştırdık, aklına gelen eline fotoğraflarını alıp sokaklarda sattı. Seni gerçekten anlayamadık, anlatamadık. Senin açtığın yolda yürüyecek yeni liderler çıkaramadık içimizden, onun yerine seni tabulaştırdık, her başımız sıkıştığında sana şikayete geldik.
Kendi adıma senden af diliyorum, bir Türk genci olarak tutamadığım sözler için. Artık bir anneyim ve oğlumun senin fikirlerini sorgulayarak, anlayarak yolundan yürümesi, adını koluna değil aklına ve vicdanına kazıması için elimden geleni yapacağıma söz veriyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı