Günlüğüm - 51


"Günlüğüm" diye yazmayalı çok olmuş. Yazacak şey olmadığından değil de yazmalı dediklerimi sıraya dizememekten daha çok. Ama bu gün başka bir heyecan var... Bir mektup aldım. E-posta, mesaj, falan değil. Resmi bir yazı da değil; bildiğiniz mektup işte. Kanlı canlı, duyarlı birinin zaman ayırdığı, kağıda yazdığı, zarfa koyup postaya verdiği gerçek bir mektup. Üstelik tanımadığım daha doğrusu çok az tanıdığım birinden geliyor.
Tumblr'da karşılaşmıştık iki okur olarak. Benden imzalı bir Akata'ya Yolculuk istedi. Neden, diye sordum. Çocuğu yoktu. Gelecekteki çocuğu için istediğini yazdı. Yayınevleri yazarlara çok az kitap verdiği için bu tür istekleri karşılamak mümkün olmuyor ne yazık ki. Henüz doğacak olması bile olasılık halindeki bir çocuk için kitap gönderme fikri çok hoştu doğrusu. Kitap gitti, güzel bir Akdeniz şehrine. Sonra bir mesaj geldi. "Size bir mektup yazmak istiyorum, adresinizi verebilir misiniz" diye... İşte o mektup bugün geldi. Üstelik ne badirelerden geçerek geldi. Ancak üçüncü kez ve takip koduyla gönderildiğinde getirebildi PTT mektubumu. Yazıldığı tarih; 28.03.2015...
Şimdi her şey daha kolay, daha hızlı, ulaşılabilir. Ama mektup beklemenin, onu elinde tutmanın, elinde kalem önünde kağıt nasıl yazsam diye düşünmenin sancılı keyfi bir başkaydı doğrusu...
Yolunu dört gözle beklediğim mektubu aldığımda ellerim titredi. En son ne zaman mektup aldığımı hatırlamıyorum ama kimden aldığımı biliyorum. Mektuplaşmaya başladığımızda liseye gidiyorduk, o zaman PTT öyle iyi çalışırdı ki, Salı günü gönderdiğim mektubuma Cumartesi günü yanıt gelirdi. Çok şey paylaştık, dertleştik, sayfalarca yazdık, kızıp küstüğümüz zamanlar kısalırdı mektuplar. Yıllarca mektuplaştığım arkadaşım artık yaşamıyor. En büyük pişmanlıklarımdan biridir o mektuplardan birkaçını saklamamış olmak.
"Lütfen yazmayı asla bırakmayın..." diye seslenen bu güzel mektubu özenle saklayacağım.

Mektubun sahibine sevgiyle...


Yer: Suadiye Mahallesi, Suadiye, 34740 Kadıköy/İstanbul, Türkiye

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı