Takvimin İlk Sayfası



  Günceden 55/...

Takvim değişti, hayatımızdaysa değişen fazla bir şey yok. Yalnızca endişe ve korku dün geceden beri daha çok yer etti içimize. Hepimizin barış, huzur dilediği yeni yıl büyük bir faciayla geldi. Nereye gitti o kadar dilek, dua... İnanması zor ama çocuklara hediye veren düşsel bir kahramanın eline kalaşnikof tutuşturdular.
Yılın en güzel zamanıdır yılbaşı; her yer ışıl ışıl parlar, hayat canlanır, hoşgörü daha görünür olur, herkesin umudu vardır gelecekten. Yılın ilk günü rehavet kokar, keyif ve huzur vardır. Sokaklar da sakindir, insanlar da. Oysa bu yıl acı, öfke, gözyaşı sindi üzerimize. Nasıl unuturuz bu günü. Artık hiçbir yılbaşı eskisi gibi olmayacak. Bir sürü söz söylesek, parmakla göstersek sorumluları, sorumsuzları bulup üzerlerinde tepinsek ne olur? Hangi eylem kaybettiklerimizi geri getirebilir? Nasıl akar "1 Ocak" sayfasının üzerindeki kan kırmızısı?
Acımız gittikçe katmerleniyor. Her saldırı sonrası daha suçlu hissediyoruz kendimizi sevdiklerimize bir kez daha sarılabildiğimiz için. Etrafımızda ağulu bir duman, nefessiz bırakıyor, yoruyor, eziyor... Böyle işte.
Tanıdığım kimseyi kaybetmemiş olsam da...
Üzerimde taşıyamayacağım ağırlıkta bir yük...
Ne yapacağımı bilemeden, elimi kolumu nereye koyacağımı bulamadan, zihnimden geçen düşüncelerin ucunu tutamadan oturuyorum.
İçimde tıp tıp tıp damlayan bir öfkeyle susuyorum.
Çaresizliklerime, mecburiyetlerime isyan edesim var, sabrediyorum.

Yorumlar

  1. Kaystros Tyrha01 Ocak, 2017

    Dileklerin bir işe yaramadığın anlıyorum artık. Verilen sözler, sözde kararlıklar, dilekler, temennilerin hepsi boşmuş. Kanlar yerde kalmayacakmış, şehitler ölmezmiş, kaynağında kurutulacakmış, barış yılı olsun muş, terörü lanetliyoruzlar hepsi hikaye. Bütün bunlar çaresizliğin getirdiği boşluğun dolguları. Bütün bu laf salatasını bırakıp herkes görevini yapsa da hayatı artık yaşanılır kılsa...

    YanıtlaSil
  2. Mehmet Arat05 Ocak, 2017

    Hiç değilse bir öncekinden daha iyi olsa her yeni yıl, biraz uzun sürse de sonunda ulaşırız, kendimizi güvenli ve özgür hissedeceğimiz, güzel bir yıla.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı