Sabah Çalan Telefon




Bayram sabahlarının ikincisi. Kahvaltı ediyoruz. Her şey olması gerektiği gibi. Ömer benden kaçırıp biraz daha fazla sucuk yemenin derdinde. Telefon çalıyor. Eşim önce telefonun ekranına bakıyor.
“Annenler”
“Hayırdır inşallah. Neden arıyorlar ki sabah sabah.”
Ben Ömer’in ekmeğine bal sürerken o telefonu açıyor.
“Alo”
…
“Merhaba anne. Nasılsınız?”
…
“Ciddi misiniz? Şimdi nasıl?
…
“Evde mi?”
…
“Anladım. Nasıl olmuş?”
…
“Hay Allah. Çok geçmiş olsun”
Bir şey oldu. İlk aklıma gelen, babam. Kalp krizi geçirmiş olmalı. Ama gündüz iki kere konuştuk iyiydi. Gece. Neden daha önce haber vermediler. Yüreğimin boğazımın ortasında çarptığını hissediyorum. Eşim telefonu bana uzatıyor.
“Merak edecek bir şey yok. Sakin ol. Kardeşin küçük bir kaza geçirmiş.”
“Ne?”
Telefonu alıp sofradan kalkıyorum. Arka taraftaki Ömer’in odasına gidiyorum.
“Anne. Ne oldu? Neden haber vermediniz?
“Merak etme kızım. Kardeşin iyi.”
Arkadan kardeşimin kalın sesi duyuluyor.
“İyiyim, iyiyim.”
Annemin sesi bitkin.
“Gerçekten iyi. Kolu kırılmış, yara bereleri var, ağrıları var tabii.”
“Nasıl olmuş”
“Dün sabah bize gelecekti, bayram kahvaltısına. Gelirken yolda bir araba önüne çıkmış. Bu da motorla savrulmuş.”
“Sonra?”
“Bizi telaşlandırmamak için arkadaşlarını aramış. Ambulansla Devlet Hastanesine kaldırmışlar. Bizi de oradan aradı.”
“Karşı tarafın durumu ne?”
“Onun bir şeyi yokmuş, araba hasarlı. Ama arabada Ömer kadar bir çocuk varmış, o çok korkmuş.”
“Korkmaz mı yavrum. Allah kahretsin! Kim bilir ne yapıyordu direksiyon başında.”
“Haber vermezsem çok kızarsın, üzülürsün diye aradım.”
“Haber vermeseydiniz elimden çekeceğiniz vardı.”
“İstersen gelme yarın.”
“Hayır, geleceğim. Kardeşimin iyi olduğunu gözümle göreyim. Hem sizi de göreyim ki sonra aklım kalmasın. Sesin çok kötü geliyor.”
“Onu karşımda görene kadar öldüm öldüm dirildim.”
“Ah, annem. Canım annem.”
“Hadi çocuğunla kocanla ilgilen. Yarın görüşürüz.”
“Tamam, Öpüyorum hepinizi”
Telefonu kapıyorum. Ağlıyorum. Ömer’in yastığına sarılıyorum, kokusunu içime çekiyorum. Ağlıyorum. Çok korkuyorum. Kaybetmekten. Ağlıyorum.
17.11.2010

Yorumlar

  1. Adsız19 Kasım, 2010

    ALLAH BAĞIŞLASIN ÖMER ÇOK TATLI ÇIKMIŞ .NİÇİN ADINI ÖMER KOYDUNUZ?KİTAPLARDAN BİRİSİNDE BİR KAHRAMANIN ADIYDI GALİBA?

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Okumak ya da Okumamak: "Kayıp Zamanın İzinde"

Resim
2019 yılı bahar aylarında Gergedan Atölye'de son toplantılarımızı yaparken bir Proust dalgası dolaşmıştı odanın içinde. Dalgayı başlatan atölyemizin müdavimlerinden Canan Hanım'dı. Okur muyuz, okumaz mıyız diye düşünürken o dalgaya kapılıp "Evet," demiş buldum kendimi. O yaz Proust okumakla geçti. Benim için Proust okumak sadece Kayıp Zamanın İzinde 'yi okumakla biten bir iş değil. Anlatmak üzere okuduğum her kitabın ve yazarın çevresinde onlarca kez dönüp iç içe geçen bir sürü okuma çemberi çizdiğimi söylersem abartmış olmam. Başta Mehmet Rifat'ın yazdıkları olmak üzere o büyük romana geçmeden o kadar çok şey okudum ki neredeyse kitabın hangi cildinde ne var, nasıl anlatıyor, metnin içinde nelerle karşılaşacağım, hepsini biliyordum. Oysa romanı okumaya başladığımda pek de düşündüğüm gibi olmadı. Anladım ki yazarın sunduğu evren benim düşündüğümden çok daha katmanlıydı. 2019 Ekim'inde Gergedan Kitabevi'nin arka odasında yirmi kişilik bir yolculuktu  Ka...
Devamı

Cenk Hikayeleri - Murathan Mungan

Resim
Cenk Hikâyeleri’ni ilk kez 1986 yılında Remzi Kitabevi yayınlamış. Elimdeki 2010 yılında Metis’ten çıkan on ikinci basım. Kapak resmi Fatma Tülin Öztürk tarafından bu eser için özel olarak yapılmış. Ne yazık ki öyküye hak ettiği değeri vermeyen okurlarımızın yirmi dört yılda da olsa bir öykü kitabını on ikinci basıma taşımış olmaları ne mutlu. İçinde altı öykü barındıran bu kitaptaki her hikâye iki kahramanın birbirleriyle mücadelesini ve bir yandan da kahramanların kendileriyle hesaplaşmalarını anlatıyor. Her kahraman diğerine ayna tutuyor. Murathan Mungan’ın sade ama incelikle işlediği dili, yeni ve eski kelimeleri ustalıkla kullanması, gereksiz diyaloglardan kaçması her öykünün tadına tat katıyor. Bir kitabı okurken onun içine girebilmek, o anı yaşayabilmek önemlidir. Mungan’ın öykülerinde çizdiği atmosfer öyle güçlü ki, yağmurdan sonra topraktan çıkıp burnunuza dolan buğuyu sayfaların arasında hissedebiliyorsunuz. İlk öykü, Şahmeran’ın Bacakları… Elbette bir Şahmeran ö...
Devamı

Bir Ölünün Defteri - Halid Ziya Uşaklıgil

Resim
KARA KAPLI DEFTERİN KARA YAZILARI Bir Ölünün Defteri ’ni tutuyorum elimde, içim ürperiyor. Ne bulacağım içinde dersiniz?  Yarım kalan hayaller ve yaşanamamış bir hayat mı, saadet ve umut dolu yazılar mı? Elbette ikincisini yeğlerim ama yazar Halit Ziya olunca birincinin cevabını bulacağınız su götürmez. Servet-i Fünun yazarları gibi o da melankoli ve dram sever çünkü. Hatta acı var mı acı repliğiyle sorarsanız, size evet der. Bir Ölünün Defteri ,  Osman Vecdi adlı kahramanın günlüğüdür. Vecdi günlüğünde, halasının kızı Nigar’a olan aşkını anlatır. Çocukluk yıllarından başlayarak ele aldığı anılarını, Nigar ve arkadaşı Hüsam ile tanışıklıklarını ve onlara karşı hissettiklerini kaleme alır. Eser bu şekliyle Genç Werther’in Acıları’ nı hatırlatıyor sanki. İkisi de günlük biçiminde yazılmış ve sevdiğine kavuşamamış melankolik kişilikleri ele alıyor. Werther’in dramla biten aşk hikâyesine benzer biçimde noktalanıyor Vecdi’nin hayatı. Vecdi’nin günlüğünü Hüsam tanıtır bizlere. H...
Devamı